วันๆ ฉันเห็นเจ้ายิ้มเอาแต่นั่งเล่นเกมและไม่ยอมทำอย่างอื่นเลย ว่างทีไรเป็นต้องเล่นเกม กินเสร็จก็เล่มเกม ทำการบ้านเสร็จก็เล่นเกม อาบน้ำเสร็จก็เล่นเกม ก่อนนอนยังขอเล่นเกมอีกด้วย จนฉันไม่รู้จะห้ามปรามอย่างไรละ ด่าก็แล้ว ขู่ก็แล้ว ฟ้องพ่อกับแม่ก็แล้ว แต่เจ้ายิ้มก็ยังมีสารพัดข้อแก้ตัวมาเอ่ยอ้างแถมยังชอบแสดงบทโศกาที่ทำเอาฉันผู้เป็นพี่ใจอ่อนทุกครั้ง เจ้ายิ้มน่ะฉลาดและรู้จักจับความรู้สึกของคนในครอบครัว รู้หมดว่า พ่อชอบอะไร ไม่ชอบอะไร แม่ชอบแบบไหน ยังไง แล้วฉันมีจุดอ่อนตรงไหน จุดแข็งตรงไหน บางทีฉันก็เคยคิดๆ ว่า ถ้าเจ้ายิ้มเปลี่ยนความฉลาดเป็นกรดของตัวเองให้มาเป็นฉลาดแบบสร้างสรรค์ มันคงจะมากๆ เลยนะ และแล้ว มันก็หนีไม่พ้นความรับผิดชอบของฉันที่ต้องคอยแก้ปัญหาและต้องแก้ไขน้องชายคนนี้ให้ได้ ก็ฉันดันเกิดก่อนเจ้ายิ้มตั้งเกือบสิบปีนี่นา มันช่วยไม่ได้จริงๆ แถมพ่อกับแม่ก็ต้องเดินทางไปทำงานต่างจังหวัดบ่อยๆ ทุกอาทิตย์ ฉันซึ่งเป็นพี่ใหญ่ก็ต้องดูแลน้องทุกเรื่อง เอาวะ ต้องหาทางดึงเจ้ายิ้มออกจากโลกของเกมอย่างเดียวให้ได้ เป็นไงเป็นกัน ‘แกเสร็จฉันแน่ เจ้ายิ้ม ฉันจะหาอย่างอื่นที่มันดูสร้างสรรค์กว่ามาให้ติดเป็นตังเม แล้วจะให้แกเซ็นสัญญาเงื่อนไขด้วย คอยดูสิ ฮึ่ม’ เสียงพึมพำในหัวประสมความคิดแยบยลโพยพุ่ง
บ่ายๆ ของวันเสาร์ ซึ่งฉันถือเป็นฤกษ์งามยามดีในการลงดาบกับเจ้ายิ้ม ฉันเดินเข้าไปหาเจ้ายิ้มในห้องด้วยสีหน้าสดใสพร้อมกับของในมือกระตักหนึ่ง พอเจ้ายิ้มเห็นฉันก็มองด้วยหน้าตาสงสัยปนเครื่องหมายคำถาม ฉันจึงยิ้มและบอกสิ่งที่ตั้งใจทันที
“พี่เอาของดีของเด็ดมาให้ยิ้มลอง ยิ้มอยากจะลองไหม ถ้ายิ้มลอง ยิ้มจะไม่เป็นคนตกเทรนด์น้า” ฉันเปิดปฏิบัติการ
“อะไรฮะ พี่แยมเอาอะไรมาให้ยิ้มฮะ” เจ้ายิ้มพูดตาก็มองของในมือฉัน
“หนังมาสเตอร์ ยิ้มไม่รู้จักใช่ไหมเล่า” ฉันเอ่ยเสียงเรียบๆ และใส่อารมณ์ปรามาส เพื่อกระตุ้นต่อมอยากลบคำสบประมาทของเจ้ายิ้ม เพราะฉันก็รู้จักน้องชายเป็นอย่างดีว่า เขาเป็นคนไม่ชอบให้ใครมาดูถูก
“พี่แยมจะให้ยิ้มดูหนังเหรอฮะ” ยิ้มถาม
“ใช่ พี่อยากจะให้ยิ้มทำอะไรแปลกใหม่บ้าง จะได้ไปคุยกับใครๆ รู้เรื่อง”
“แต่…” เจ้ายิ้มเอ่ยตะกุกตะกัก
“แต่อะไร หรือ ยิ้มชอบให้คนดูถูกว่าเป็นเด็กติดเกม แล้วก็ทำอะไรอย่างอื่นไม่เป็น หือ?” ฉันใส่เกียร์กระทุ้งเต็มเหนี่ยวจนเจ้ายิ้มออกอาการทางหน้าตาว่า อยากจะลบคำกล่าวหาเหล่านั้น
“เอายังไง หรือจะปล่อยไปดีล่ะ” ฉันคือคติตีเหล็กต้องตีเมื่อร้อน ทุบเข้าไปเรื่อยๆ ประเดี๋ยวเหล็กก็จะงอ และแล้ว…
“ตกลงฮะ ยิ้มจะดู ยิ้มไม่ยอมให้ใครมาดูถูกหรอกฮะ ยิ้มรู้จักตัวเองดีว่า ยิ้มมีความสามารถเยอะแยะ และทำอะไรได้ตั้งหลายอย่าง ไม่ใช่เด็กติดเกมแบบที่คนพวกนั้นว่า” เจ้ายิ้มใส่เป็นชุด
“ดีมาก น้องพี่ มันต้องแบบนี้สิ พ่อกับแม่สอนเราเสมอ เกิดเป็นคนอย่าให้ใครดูถูก ยิ้มจำได้ไหม?”
“จำได้ฮะ” น้ำเสียงหนักแน่นตอบรับ พอเห็นแบบนั้น ฉันจึงยื่นของให้มือให้น้องชาย
“อะ เอาไปทลายคำดูถูกเสีย อ้อ พี่ขอให้ยิ้มเซ็นรับทราบในแผ่นกระดาษที่พี่เขียนไว้ด้วยนะ มันเป็นข้อตกลงเกี่ยวกับการดูหนัง การเล่นเกม และการเรียน ทั้งหมดมันเป็นผลดีกับตัวยิ้มที่พี่ทำตารางให้ แรกๆ มันอาจจะอึดอัด แต่พี่เชื่อว่า น้องของพี่ทำได้ ยิ้มทำได้!” ฉันเองก็ว่าเป็นชุดเหมือนกันพร้อมกับให้ความมั่นใจ ซึ่งฉันไม่ได้กล่าวเท็จเลย ฉันเชื่อว่า เจ้ายิ้มทำได้
“ฮะ ยิ้มทำได้” เจ้ายิ้มเอ่ยเสียงหนักแน่นพลางรับของจากฉัน ฉันดีใจมากที่น้องชายมีเลือดนักสู้และฉันก็ขอบคุณหนังมาสเตอร์ที่เป็นผู้ช่วยนางเอกปราบเหล่าพลังมาร รอดูผลงานที่ดีงามในอีกไม่ช้านี้